Η σιωπή για την Κύπρο: 51 χρόνια κατοχής και η επιλεκτική ευαισθησία της κοινωνίας
Διαδηλώσεις για την Παλαιστίνη – Σιωπή για την Κύπρο
Το παράδοξο της επιλεκτικής αλληλεγγύης
Κάθε φορά που ένα ισραηλινό πλοίο καταπλέει σε ελληνικό λιμάνι, δεκάδες οργανώσεις, συλλογικότητες και «προοδευτικοί» πολίτες σπεύδουν να διαμαρτυρηθούν. Ανεμίζουν σημαίες, φωνάζουν συνθήματα, καταγγέλλουν το «σιωνιστικό κράτος», μιλούν για κατοχή, γενοκτονίες και εθνοκάθαρση. Και όμως, όταν ένα τουρκικό πλοίο καταπλέει στα νησιά μας, η σιωπή είναι εκκωφαντική. Καμία πορεία για την Κύπρο, καμία φωνή για τους εκτοπισμένους της Μεγαλονήσου.
- Καμία απαίτηση για αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων και των Μικρασιατών.
- Καμία φωνή για την τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο.
- Καμία διαμαρτυρία για την Αμμόχωστο που παραμένει έρμαιο πίσω από συρματοπλέγματα.
Γιατί αυτή η σιωπή;
Το ερώτημα είναι απλό αλλά βασανιστικό: Γιατί η Κύπρος δεν έχει τη θέση που της αξίζει στη δημόσια συνείδηση; Είναι πιο «βολικό» να είσαι με την Παλαιστίνη και όχι με την Κύπρο; Είναι πιο «ασφαλές» να καταγγέλλεις το Ισραήλ, αλλά να σωπαίνεις για την Τουρκία, τον Ερντογάν και το τουρκικό προξενείο στη Θράκη; Μήπως ο φόβος να χαρακτηριστεί κάποιος «εθνικιστής» τον εμποδίζει να υπερασπιστεί τα αυτονόητα;
- Η σιωπή για την Κύπρο αποδυναμώνει τον εθνικό αγώνα.
- Η Τουρκία συνεχίζει να κατέχει το 37% του νησιού ανενόχλητη.
- Η αλληλεγγύη δεν μπορεί να είναι μονόπλευρη και επιλεκτική.
Η Κύπρος: 50 χρόνια κατοχής
Μια πληγή που δεν κλείνει
Η Κύπρος παραμένει κατεχόμενη από το 1974. Πενήντα χρόνια μετά, τα τουρκικά στρατεύματα εξακολουθούν να βρίσκονται στη Μεγαλόνησο, επιβάλλοντας μια κατοχή που συνεχίζεται αδιάκοπα. Κι όμως, η σιωπή γύρω από αυτό το έγκλημα είναι εκκωφαντική. Όταν μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα, πώς γίνεται να αγνοούμε τον εκτοπισμό εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων Κυπρίων;
- Το δράμα των προσφύγων συνεχίζεται.
- Η Αμμόχωστος παραμένει φάντασμα, πίσω από συρματοπλέγματα.
- Η διεθνής κοινότητα σιωπά, ενώ η Τουρκία προχωρά ανενόχλητη.
Η ιστορική μνήμη και η ευθύνη
Όπως έγραψε ο Στράτης Μυριβήλης: «Δεν υπάρχουν Έλληνες κομμουνιστές. Όταν κανείς γίνει συνειδητός κομμουνιστής, παύει να ’ναι Έλληνας». Η φράση αυτή, 70 χρόνια μετά, μοιάζει πιο επίκαιρη από ποτέ, καθώς η επιλεκτική ευαισθησία και η ιδεολογική τύφλωση οδηγούν στην υποβάθμιση της ίδιας της εθνικής μας υπόστασης. Η αλήθεια είναι μία: Η Κύπρος είναι κατεχόμενη γη. Και κάθε σιωπή ισοδυναμεί με συνενοχή.
Ένα μήνυμα προς την κοινωνία
Η ανάγκη για ενιαία στάση
Η αλληλεγγύη δεν μπορεί να είναι επιλεκτική ούτε να λειτουργεί μόνο όταν βολεύει ιδεολογικά. Δεν γίνεται να βλέπουμε κατοχή μόνο στη Γάζα και να κλείνουμε τα μάτια στην Κύπρο. Η Κύπρος είναι Ελλάδα και το δράμα της πρέπει να βρίσκεται στο επίκεντρο κάθε εθνικής και κοινωνικής διεκδίκησης. Ήρθε η ώρα να σταματήσει η σιωπή και να απαιτήσουμε όλοι μαζί το τέλος της κατοχής.
- Η Κύπρος χρειάζεται την έμπρακτη στήριξή μας.
- Η σιωπή συντηρεί την αδικία και την κατοχή.
- Η εθνική μας αξιοπρέπεια περνά μέσα από την υπεράσπιση της Μεγαλονήσου.
Ακολουθήστε μας στα social media:
NewsRoom:Army24
#ροη #προσωπικο #υπεθα #επιτελεια #ελλαδα #διεθνη #αμυντικη βιομηχανια
Σημείωση: Τα σχόλια εκφράζουν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και όχι απαραίτητα του Army24. Παρακαλούμε για την κατανόησή σας, καθώς η δημοσίευσή τους μπορεί να εμφανιστεί με μια μικρή καθυστέρηση.